Okiem sceptyka: Nasze wiosenne przebudzenie

Na drzewach pojawiają się pierwsze pąki. Dzień coraz dłuższy. Tych kilka dni po zmianie czasu wolę przecierpieć, by do jesieni dłużej cieszyć się słońcem. Zmęczenie wiosenne też można przełknąć. Budząca się do życia przyroda porywa nas ze sobą. W tej scenerii obchodziliśmy Wielkanoc. Święto na wskroś chrześcijańskie, ale i nawiązujące do prastarej słowiańskiej tradycji witania wiosny, czyli też zmartwychwstania. Im człowiek starszy, tym częściej zadaje sobie pytanie, ile tych wiosen jeszcze będzie w jesieni jego życia. A właśnie ta pora jest krytyczna, co wyraża się w przysłowiu, iż jeśli starzec przeżył marzec, będzie zdrów. Jak narodziny, tak i zgony nie rozkładają się równo w czasie: nasze organizmy nawet w epoce Internetu słuchają głosu przyrody. Naturalny cykl dobowy synchronizowany jest światłem słonecznym i dlatego coraz wcześniejszy brzask usposabia nas do przyjęcia rytmu czasu letniego. Po kilku dniach zapominam, że przestawiałem zegary.
Trudniej zapomnieć o tych, z którymi jeszcze przed rokiem świętowaliśmy, a dziś zanosimy im znicze. Jedni nieśmiało liczyli, że doczekają kolejnej wiosny, inni byli tego pewni. Cieszyli się na jej nadejście. Górnicy spod Żywca i pewien stary gospodarz z Dębowca, złożony chorobą, ale wyrywający się z łóżka, by chociaż z okna spojrzeć na swą zagrodę. Nie doczekali. Gdyby przed rokiem wiedzieli, że to ostatni raz, może głębiej wciągaliby przesycone wiosną powietrze. Dobrze, że człowiek nie wie, co go czeka - śpiewa w swej cieszyńskiej piosence Jarek Nohavica.