Na garnuszku państwa

Z najnowszych informacji unijnego urzędu statystycznego Eurostat wynika, że Polska ma najniższy w Unii Europejskiej wskaźnik zatrudnienia wynoszący niespełna 53 proc. Tyle osób w wieku 15-64 lat pracuje. Tymczasem średnia unijna wynosi 64 proc., a w niektórych krajach - Wielka Brytania, państwa skandynawskie - aktywnych zawodowo jest aż 70 proc. osób w tzw. wieku produkcyjnym. Co robią Polacy, którzy nie są zatrudnieni? Z danych Eurostatu wynika, że 10 proc. polskiego społeczeństwa to trwale bezrobotni - nie mają pracy od roku albo nawet dłużej (aż 23 proc. polskich bezrobotnych nigdy nie miało żadnej posady).

Bardzo wiele osób w Polsce, które nie skończyły jeszcze 64 lat, pobiera już rozmaite świadczenia - renty, zasiłki przedemerytalne, wcześniejsze emerytury. Generalnie w Polsce stale rośnie liczba osób utrzymujących się z tego, co daje ZUS. W 2000 r. liczba emerytów w Polsce wynosiła 4 mln, obecnie wynosi 5 mln.

Prezes Business Centre Club (BCC) Marek Goliszewski uważa, że jednym z głównych powodów tak wysokiego bezrobocia w Polsce oraz spadającej przedsiębiorczości Polaków są wysokie koszty pracy i nieracjonalne wydatki państwa. W dodatku z roku na rok rosną obciążenia fiskalne, a przedsiębiorcy muszą borykać się z coraz bardziej skomplikowanymi przepisami. Mnóstwo jest też obciążeń parapodatkowych. Wojciech Misiąg (był wiceministrem finansów) wylicza w książce "Na co idą nasze pieniądze, czyli jak czytać ustawę budżetową", że osoba zarabiająca rocznie 36 tys. zł (czyli 3 tys. zł miesięcznie), musi oddać Funduszowi Ubezpieczeń Społecznych aż 7,5 tys. zł, a ponad 2 tys. zł trafia do kasy chorych. Polski "socjal" jest więc droższy, niż większość z nas sądzi.