Rozmowa z Lucjanem Norasem, prezesem Zarządu Koksowni Przyjaźń

Dziennik Zachodni: W Koksowni trwa wielka inwestycja – budowa nowej baterii koksowniczej nr 5. Ile zamierzacie wydać na ten cel?
Lucjan Noras: Jest to w ostatnich latach jedna z największych inwestycji w polskim przemyśle. Budowa nowej baterii będzie kosztować ok. 410 mln złotych, co pozwoli nam w następnych latach na przeprowadzenie remontów pozostałych baterii koksowniczych bez zmniejszenia wielkości produkcji koksu. Równie ważne jest, że podczas budowy pracę znajdzie dodatkowo prawie tysiąc osób. To w naszym regionie ma bardzo duże znaczenie.

Dziennik Zachodni: Wielką ochotę na przejęcie Koksowni Przyjaźń miał koncern Mittal Steel Poland, potentat hutniczy ale i – o czym mało osób wie – koksowniczy. Jak to się stało, że hinduskiemu inwestorowi tym razem nie udało się zrealizować planu?
LN: Rzeczywiście, Mittal Steel Poland chciał przejąć Koksownię Przyjaźń, bo dzięki temu byłby praktycznie monopolistą na rynku koksu w Polsce, a tym samym miałby dominującą pozycję na rynku europejskim. Zgromadzeni Wspólników Koksowni Przyjaźń sprzeciwiło się jednak sprzedaży przez Polskie Koleje Państwowe ok. 37-procentowego pakietu udziałów w naszej koksowni Zakładom Koksowniczym Zdzieszowice, które należą do grupy Mittal Steel Poland. Zgromadzenie wskazało jako nabywcę Jastrzębską Spółkę Węglową (JSW SA).

Dziennik Zachodni: I dzięki temu może powstać grupa węglowo-koksowa z udziałem Koksowni Przyjaźń i JSW?
LN: Tak, Jastrzębska Spółka Węglowa kupiła od PKP za około 560 mln złotych blisko 37 proc. udziałów w naszej Koksowni i ma ich obecnie ponad 88 proc. Z kolei do Skarbu Państwa należy ponad 11 proc. udziałów, a pozostałych 23 udziałowców, w tym Mittal Steel Poland, nie posiada łącznie nawet 0,5 proc udziałów. Wszyscy pracownicy JSW oraz Koksowni Przyjaźń oczekują z niecierpliwością decyzji rządu o przekazaniu JSW po 73 proc. akcji koksowni w Wałbrzychu i Zabrzu. Dopiero wtedy naprawdę grupa węglowo-koksowa stanie się faktem. Projekt powołania grupy popierają wszystkie związki zawodowe działające w Przyjaźni. Związkowcy zdają sobie sprawę, że tylko silny rodzimy podmiot, czyli grupa węglowo-koksowa, jest w stanie wytrzymać konkurencję z potężnymi zagranicznymi koncernami. Mam nadzieję, iż tworzona przez nas grupa będzie jednym z najważniejszych graczy na światowym rynku węgla koksowego i koksu i będzie mieć duży wpływ m.in. na kształtowanie się cen koksu w Europie.

Dziennik Zachodni: Mittal Steel Poland nie złożył jednak broni. Na polskim rynku – dzięki koksowni Zdzieszowice – jest zdecydowanie największym producentem koksu. Mówi się nawet, że chce się uniezależnić od dostaw węgla koksującego z JSW poprzez import z Indonezji i przejęcie pirsu węglowego w naszych portach. Czy to zagraża pozycji waszej grupy?
LN: Raczej nie, rynek w Polsce został podzielony, wiadomo, jacy uczestniczą w nim gracze. Nic tu się nie powinno zmienić przez najbliższe lata, nawet jeśli Mittal będzie sprowadzał węgiel koksujący drogą morską. Znamy przepustowość polskich portów i wiemy, że te ilości węgla, które Mittal może sprowadzać statkami nie zagrażają ani wydobyciu JSW, ani naszej produkcji. Sądzę, że dużo poważniejszym wyzwaniem jest konkurencja taniego koksu z Chin. Ale i w tym przypadku, ze względu na wysokie koszty transportu, na razie nie widzimy poważniejszego zagrożenia.

Lucjan Noras od blisko dwudziestu lat jest związany z górnictwem węgla kamiennego i koksownictwem. Był m.in. prezesem zarządu CZW „Węglozbyt” SA, wiceprezesem zarządu Kompanii Węglowej SA i członkiem zarządu „Polskiego Koksu” SA. Rozmowa z nim jest kolejną z cyklu rozmów o perspektywach i barierach śląskiego biznesu. Koksownia Przyjaźń otrzymała w tym roku Cezara Śląskiego Biznesu przyznawanego przez Lożę Katowicką Business Centre Club.

Dziś w Koksowni Przyjaźń nastąpi wmurowanie kamienia węgielnego pod nową inwestycję – budowę baterii koksowniczej nr 5.